Be the change you want to see in the world

Het is nu alweer twee weken geleden dat ik als enige blanke in het mooie Ghana door de straten liep. Het is fijn om weer thuis te zijn, om m'n vrienden en familie weer om me heen te hebben. De aankomst op Schiphol was geweldig, al die lieve mensen! Sinds maandag zit ik weer in Groningen en volg ik weer colleges. Maar als ik eerlijk ben, zou ik het liefst weer teruggaan haha :)
De overgang naar Nederland was enorm: de temperatuur, de mensen, het straatbeeld: alles is hier compleet anders. De luxe hier went belachelijk snel: een warme douche met stromend water (halleluja), een goede matras, geen ongedierte op de kamer en een lekker stuk vlees. Het is een cliché, maar ik ben het wel meer gaan waarderen. Ik heb weken water uit een put moeten halen en ook iedere avond de huismuis Rodger op bezoek was niet bepaald rustgevend.
Ik ben niet veranderd, ik ben mezelf niet tegengekomen. Maar ik heb wel iets van de wereld gezien. Gezien dat het ook anders kan. Er zijn geen kinderen in Nederland die juichen en springen om een ballon en daar vervolgens dagen mee spelen.. die zingend het terrein vegen om 5:00 uur 's ochtends.. die de kerk als een uitstapje zien en daar dagen naar uitkijken.. die zoveel spelen met één spel dat het letterlijk uit elkaar valt..
Toch hebben alle kinderen op de wereld één ding gemeen: ze hebben liefde en aandacht nodig. Ik heb de wereld niet kunnen redden, maar ik heb de kinderen dat wel vijf weken kunnen geven. De kinderen van SMW worden voorzien in alle basisbehoeften, maar de moeders in het weeshuis hebben simpelweg niet de tijd om met ze te spelen, te zingen en te knuffelen. En daarvoor was ik er.
Daarnaast hebben we met sponsorgeld in het weeshuis mooie dingen kunnen doen waar ze nog lang van kunnen genieten. En met jullie bijdrages kunnen de kinderen van de Missahoe Montessori School vanaf volgende week naar een normaal toilet als ze op school zijn.


Van Dijk, Kwaku, Landre.. de oudere jongens die ons overal mee naar toe namen, die ons hielpen met het aanschaffen van spullen, die mij vertelden over het Ghanese leven
Leidster Mawusi en de andere moeders.. vier vrouwen wonend in het weeshuis met dezelfde levensstandaard als de kinderen. Ze staan dag en nacht voor de kinderen klaar en werken keihard, 7 dagen in de week. Eerst stelden ze zich wat gereserveerd op en als we vroegen om te helpen was het antwoord 'no thankyou'. Later waren ze toch wel heel blij dat we werk uit handen namen en stonden we samen zingend de was te doen. De moeders die hielpen onze wonden te verzorgen, altijd vroegen hoe het met ons ging en ontzettend lief waren.
Voorzitter Marianne, stichting Missahoe Wonder.. Nederlanders die voor mensen op de andere kant van de wereld fantastisch werk doen. Zij die hun ziel en zaligheid in de stichting stoppen, zodat 32 Ghanese kinderen naar school kunnen, te eten krijgen en een dak boven hun hoofd hebben. Wat zien de kinderen er gezond en levenslustig uit. Ik heb gezien dat het ook anders kan aflopen met Ghanese weeskinderen. Maar door jullie kunnen 32 kansarme kinderen later juf, arts of ingenieur worden: jullie geven de kinderen een toekomst.
M'n reisgenootje Magda.. met wie ik vanaf dag één een klik had. Samen aan de antibiotica en de diarreeremmers, samen om al die Ghanese mannen lachen met hun huwelijksaanzoeken, samen zingen in de trotro, samen urenlang praten over wat we meemaakten: dat schept een band!
En natuurlijk de kinderen Sena, Bertha, Bella, Timothy, Christoper, Junior, Sarah, Gladys, Richard, Little Daniel, Liticia, Daniel, Eli, Shephard, Harriet, Peace, Lucky, Erica, Girl.. Vijf weken mocht ik voor deze boefjes zorgen en voelde ik me verantwoordelijk voor hen. Wat hebben we veel plezier gehad. Ik heb veel van de kinderen geleerd. Het afscheid was verschrikkelijk. Toen Timothy met betraande ogen vroeg: "Aniek when are you coming back?" voelde het alsof ik ze in de steek liet. Ik mis die blije koppies enorm.

Wanneer je dingen op tv ziet of in de krant leest, is het zo anders dan wanneer je het zelf ervaart. Het raakt je. Het was een reis om nooit te vergeten.

Liefs Aniek

Ps. Superleuk dat zoveel mensen me al die tijd via deze blog volgden! De lieve reacties deden we ontzettend goed toen ik zover weg zat. Dankjulliewel!